نبولا ابری از ذرات گرد و غبار و گازها در فضاست .واژه نبولا کلمه لاتین برای ابر است. ستاره شناسان اولیه این اصطلاح را برای کهکشان های دور, یعنی کهکشان های خارج از کهکشان راه شیری مورد استفاده قرار می دادند. چنین کهکشان هایی نبولای برون کهکشانی نامیده می شدند .این کهکشان ها شبیه به وصله پینه های مه آلود نور میان ستارگان به نظر می رسیدند. اما تلسکوپ های جدید نشان داد که نبولاهای برون کهکشانی در واقع سیستم هایی از ستارگان شبیه به کهکشان راه شیری هستند.امروزه، بیشتر ستاره شناسان واژه نبولا را فقط برای ابرهای گرد و غبار و گاز موجود در کهکشان راه شیری و دیگر کهکشان ها مورد استفاده قرار می دهند. آنها این جرم ها را به دو نوع عمومی طبقه بندی می کنند : نبولای پراکنده (diffuse) و نبولای سیاره ای هردو نوع نبولا, نبولای گازی هم نامیده می شوند.
نبولای پراکنده بزرگ تر از نبولای دیگر است. بعضی از نبولاهای پراکنده به قدری گرد و غبار و گاز دارند که می توانند 100000 ستاره به اندازه خورشید را تشکیل دهد. یک نبولای پراکنده ممکن است نزدیک یک ستاره روشن با گرمای بسیار زیاد به وجود آید. نور ماورای بنفش متراکمی که از ستاره خارج می شود، اتم های گاز نبولا را انرژی دار می کند و به جرم آن این توانایی را می دهد تا نور ساطع کند. یک نبولای پراکنده از این نوع, نبولای برون فرست یا ارسال کننده نامیده می شود. ستاره شناسان باور دارند که بعضی از نبولاهای برون فرست مکان هایی هستند که ستارگان جدید در آنها شکل می گیرند .جاذبه باعث می شود بخشی از گازها و گرد و غبار نبولا منقبض شود و در داخل یک جرم خیلی کوچک تر و متراکم تر به هم فشرده شود . در داخل این جرم تشکیل شده از گرد و غبار و گاز, فشار و دما ایجاد می شود. این انقباض برای میلیون ها سال ادامه می یابد. در طول زمان این جرم به قدر کافی داغ می شود تا بدرخشد و ستاره جدیدی را تشکیل دهد. یک نبولای پراکنده همچنین نزدیک یک ستاره سرد به وجود می آید. در این نمونه نور ماورای بنفش که از مبدأ ستاره خارج می شود, خیلی ضعیف است و نمی تواند موجب شود تا اتم های گاز نبولا نور ساصع کنند. اما ذرات گرد و غبار موجود در نبولای پراکنده نور ستاره را بازتاب می دهند. ستاره شناسان این نوع نبولای پراکنده را نبولای بازتاب دهنده می نامند.اگر یک نبولای پراکنده در ناحیه ای که هیچ ستاره ای در نزدیکی آن نیست رخ دهد، نه نور کافی خارج می کند و نه نوری بازتاب می دهد تا قابل مشاهده شود. چون که در حقیقت، ذرات گرد و غبار نبولا نور را از ستارگانی که آنها را احاطه کرده می مکد و جذب می کند. ستاره شناسان این نوع نبولای پراکنده را که نمی تواند نوری ساطع کند یا نوری بازتاب دهد را نبولای تاریک می نامند.
نبولای سیاره ای ابرهایی شبیه به توپ از گرد و غبار و گاز است که ستارگان مشخصی را احاطه کرده است. نبولای سیاره ای موقعی شکل می گیرد که یک ستاره شروع به واژگونی به داخل خود و بیرون انداختن و دور ریختن لایه های خارجی تر از جوش می کند. موقعی که با تلسکوپ کوچک به نبولای سیاره ای نگاه می کنیم به نظر می رسد که این نوع از نبولا مکان بلندی ست که سطح گردی مثل یک سیاره دارد.
